Een bijzondere kijk op verdriet en gemis. Ik koop bijna nooit een tijdschrift, toch liet ik me deze maand verleiden, door een glossy. ‘De laatste glossy’, zo staat vermeld op de voorkant, met als thema ‘DOOD’. Direct kwam bij mij de vraag op: is de dood wel zo glossy...?
Hoewel de reclames keurig waren aangepast aan het onderwerp, de kookrubriek heel toepasselijk als galgenmaal werd gepresenteerd en er af en toe best iets informatiefs te lezen was, waren de meeste verhalen, van vooral BN’ers, toch behoorlijk oppervlakkig. Ik verwachtte een beetje meer diepgang van een blad met zo’n voor velen gevoelig onderwerp.
Desalniettemin werd mijn aandacht getrokken door het artikel ‘Laat je niet kisten door de commercie’. Een waarschuwing om uitvaartbegeleiders op voorhand al te wantrouwen, want “die verwarren het beste met het duurste voor uw dierbare”. Tegelijk een oproep om je niet te laten intimideren door de commercie en je eigen plan te trekken als het om je dierbare gaat. Daarbij worden er tips gegeven over hoe het goedkoper kan, namelijk zoveel mogelijk zelf doen. En zelfs over hoe u het goedkoopst kunt overlijden, namelijk thuis. Alsof u het voor het kiezen hebt!
Het artikel gaat compleet voorbij aan de rol van de uitvaartbegeleider, die de nabestaanden niet alleen veel uit handen neemt, maar ze ook zoveel mogelijk bij het proces betrekt, een luisterend oor biedt, inspirerende ideeën voor de uitvaart ter sprake brengt, zo nodig bemiddelt bij hoogoplopende emoties en ook ongemerkt in de gaten houdt of er wel op tijd gegeten en goed geslapen wordt. Dat daar een prijskaartje aanhangt is niet meer dan redelijk. U wordt namelijk in een kwetsbare periode bijgestaan door iemand die weet wat u doormaakt, die meedenkt en meeleeft.
Dat is de kracht van een goede uitvaartbegeleider. En als ik na een uitvaart bedankt wordt voor de goede zorgen,
vaak vergezeld door mooie woorden, dan ben ik dankbaar dat die nabestaanden zich niet hebben laten kisten door een artikel uit een ‘dode glossy’.